Ik bedoel dit: leef volgens de Geest, dan zult u niet toegeven aan uw zondige begeerte. Want de zondige natuur begeert tegen de Geest in en de Geest tegen de zondige natuur in, want ze zijn elkaars tegenstanders, zodat u juist niet doet wat u zou willen doen. Ga 5, 16-17
Patrick Lens
31-50
Het probleem is gekend: soms doen we dingen die we eigenlijk liever anders zouden willen doen. Het valt ons meestal slechts achteraf op. Of we doen de dingen niet die we in feite wel willen. Dan voelen we daarna meestal zoiets als ontmoediging en vermoeidheid. Komt daarbij nog een flinke dosis perfectionisme, of de gedachte: bij mij zou dit toch niet mogen gebeuren!
Dat Paulus soms zucht: “Rampzalige mens die ik ben,” is goed te begrijpen. Christen-zijn wordt door vele mensen gezien in termen van moraal of inzet. En dat is natuurlijk goed, maar deze visie heeft ook zijn blinde vlekken. De meeste christenen vergeten dat geloven ook iets te maken heeft met geestelijke strijd. Er is in ons niet alleen onmacht, maar ook een weerstand. Er is ook zwakte, innerlijke verdeelheid. De Bijbel noemt dit zonde.
Het gaat hierbij niet alleen om de vele dingen die je fout kunt doen, maar het gaat om een tendens, een zone van onvrijheid in ons. Jezus is gekomen om ons te bevrijden. Daartoe geeft Hij ons op Pasen en Pinksteren zijn Geest. Hij is onze medestander. Hij strijdt aan onze zijde, want zelf kunnen we het niet alleen. Dat is iets wat vele gelovigen vergeten, of zelfs helemaal niet weten. Maar daarom ook zijn ze zo vlug ontmoedigd. Zij denken volmaakt te moeten zijn om een goede christen te zijn, maar zij merken dat dit niet zo gemakkelijk is, en zij haken af.
Neen, een goed christen is iemand die bereid is te strijden, of liever: die bereid is om te aanvaarden dat hij of zij hulp nodig hebt. Het is de zonde in ons die ons belet om vrij te zijn, en die kan je enkel maar bestrijden met de hulp van de Geest. We denken zo vlug dat God niet tevreden is over ons omdat we fouten doen, maar we vergeten dat God, door zijn Geest, in feite aan onze kant staat.
Patrick Lens
Brussel
