50 jours pour vivre le temps pascal

Verhalen van ongeziene goedheid en hoop

Version française ci-dessous

Tommy Vandendriessche

Eind februari vielen Russische troepen Oekraïne binnen. Op dat moment was ik terug thuis, om na een lange ziekenhuisopname, verder te herstellen. Ik had het verblijf in het ziekenhuis beleefd als een periode van bezinning. Voor het eerst had ik ervaren wat het was om me helemaal te moeten (en mógen) overgeven aan de zorgen van anderen.  

Uit zelfbescherming nam ik me voor geen mediabeelden van de gruwelijke oorlog te bekijken. Ik volgde het nieuws, gedoseerd, via de geschreven pers. Mijn ervaring is dat spectaculaire en gruwelijke beelden mijn inlevingsvermogen niet noodzakelijkerwijs aanscherpen.  

Het verhaal uit Handelingen daarentegen dringt zich niet aan mij op, maar gaandeweg dringt het wel sterk tot mij door. Het is de schrijver blijkbaar niet te doen om het spectaculaire, het miraculeuze of het extatische. Het verhaal wordt summier verteld. Zelfs de aardbeving wordt beschreven als iets alledaags, wat ook zo is in Noord-Macedonië. Wat me trof in het verhaal is dat Paulus en Silas in de gevangenis lofliederen zingen. Ik las in de krant gelijkaardige verhalen: zingende Oekraïense christenen in een schuilkelder, een violiste die tijdens een bombardement speelt voor haar medebewoners, …   

Een ander opmerkelijk element uit de lezing is de ommekeer van de gevangenisbewaker die de wonden van zijn gevangenen schoonmaakt. In de marge van het grote geopolitieke nieuws zijn er toch steeds weer kleine verhalen van ongeziene goedheid. Zoals zorgverleners die in oorlogen of pandemieën, soms op gevaar van eigen leven, hun werk blijven doen. 

Wat me ook fascineert in het verhaal: waarom voelde de Romeinse samenleving zich zo bedreigd door het optreden van Paulus en Silas? Waarom ging de menigte zo te keer? Als de verkondigde leer iets ‘theoretisch’ was kon hier toch weinig bedreiging van uitgaan?  

Misschien zijn het eenvoudige dingen zoals zingen, kwetsbare mensen nabij zijn en wonden verzorgen die het aanschijn van de aarde zullen vernieuwen? Dit is niet altijd vrijblijvend of ongevaarlijk. Bescheiden ‘handelingen’ kunnen blijkbaar (systeem)bedreigend zijn. Dat ondervond, bijvoorbeeld, de pastoor van een Belgische kustgemeente. Die krijgt al eens een steen toegeworpen omdat hij mensen op de vlucht een kom soep en een warme douche aanbiedt. 

Tommy Vandendriessche 

Lezingen van de dag:

  • Hand.16, 22-34: Paulus en Silas in de gevangenis
  • Joh.16, 5-11: Nu ga Ik naar Hem die Mij gezonden heeft

Des histoires de bonté et d'espoir invisibles

Tommy Vandendriessche

Fin février, les troupes russes ont envahi l'Ukraine. À l'époque, j'étais de retour à la maison, en convalescence après une longue hospitalisation. J'avais vécu mon séjour à l'hôpital comme une période de réflexion et de méditation. Pour la première fois, j'ai fait l'expérience de ce que c'est que de devoir s'abandonner complètement aux soins des autres.  

Pour me protéger, j'ai décidé de ne regarder dans les médias aucune image de cette horrible guerre. J'ai seulement suivi l'actualité, avec modération, dans la presse écrite. Mon expérience est que les images horribles et le sensationnel n'aiguisent pas nécessairement mon empathie.  

Le récit des Actes ne s'impose pas à moi… Petit à petit, il me transforme. L'auteur ne s'intéresse pas au spectaculaire, au miraculeux. L'histoire est racontée sobrement. Même le tremblement de terre est décrit comme un événement ordinaire, ce qui est souvent le cas en Macédoine du Nord. Ce qui me frappe dans cette histoire, c'est que Paul et Silas chantent des chants de louange en prison. J'ai lu des histoires similaires dans le journal : des chrétiens ukrainiens chantant dans un abri anti-bombes, une violoniste jouant pour ses concitoyens pendant un bombardement, etc.   

Un autre élément remarquable de cette lecture est la conversion du gardien de prison, qui panse les plaies de ses prisonniers. En marge des grandes nouvelles géopolitiques, il y a toujours de petites histoires de bonté invisible. Comme ces professionnels de la santé qui continuent à faire leur travail dans les guerres ou les pandémies, parfois au péril de leur vie. 

Mais il y a encore autre chose qui me fascine dans cette histoire : pourquoi la société romaine s'est-elle sentie si menacée par les actions de Paul et Silas ? Pourquoi la foule s'est-elle déchaînée contre eux ? Si leur enseignement avait été seulement "théorique", il n’aurait pas pu constituer une menace.  

Peut-être est-ce des choses simples comme chanter, être proche des personnes vulnérables et soigner les blessures qui renouvelleront la face de la terre ? Ce n'est pas toujours sans obligation ou sans danger. Des "actions" modestes peuvent apparemment être menaçantes. Le curé d'une commune belge de la côte en a fait l'expérience, par exemple. On lui a jeté la pierre pour avoir offert un bol de soupe et une douche chaude à des personnes réfugiées... 

Tommy Vandendriessche   

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 16, 22-34 
  • Ps : 137, 1-2a, 2bc-3, 7c-8
  • Évangile : Jn 16, 5-11

Crédit photo : iStock / Rawpixel

0
Shares